هیچ جز شروعی ندارد...

اندوه من، قبل‌ترها که جوان بودم فکر می‌کردم یک جا باید شروع شود. زندگی باید یک جا، یک نقطه آغاز شود. فکر می‌کردم مگر می‌شود این همه نبودن، نخواستن، اشتباه رفتن؟ می‌خواندم و می‌شنیدم. می‌دیدم و نمی‌فهمیدم که این حجم از درد و رنج چگونه بر سر آدم هوار می‌شود و او دوام می‌آورد تا روز بعد را کار کند، سر پا بایستد و حتی بخندد. نمی‌فهمیدم که چگونه آدم‌ها یکدیگر را رها می‌کنند، می‌رنجانند و همچنان آرام زندگی عادیشان را دارند و آدم‌های جدیدی را پیدا می‌کنند.

آخرین مطالب این وبلاگ

مطالب پیشنهادی

آخرین مطالب سایر وبلاگ ها